Wednesday 29 July 2015

අබ්දුල් කලාම් ; පුරෝගාමී යුග කාරක පුරුෂයෙක්



             2002 වසරේ සිට 2007 දක්වා කාලය තුළ ඉන්දියාවේ ජනාධිපති ධුරය දැරූ ආචාර්ය අබ්දුල් කලාම් මහතා නොබෝදා අභාවප‍්‍රාප්ත විය. මිය යන විට 83 හැවිරිදි වියේ පසු වූ එතුමා උපත ලද්දේ 1931 ඔක්තෝබර් 15 වන දාය. උපතින් මුස්ලිම් ජාතිකයෙකු වූ කලාම් මහතා ඉතාම සාමාන්‍ය පවුලක  ඡුන්ම ලාභය ලැබූවෙකි. උත්සාහයෙන් ජීවිත සයුර ජයගත් එතුමා අභ්‍යාවකාශ විද්‍යාඥයෙකු ලෙස සිය පරිසමාප්ත වෘත්තීය ජීවිතය හමාර කළේ අභ්‍යාවකාශ ක්ෂේත‍්‍රයෙන් ඉන්දියාව මහ බලවතුනට සම කරමිනි්. පසු කාලයේ ඉන්දියාවෙන් අභ්‍යාවකාශයට යැවුණු ‘අග්නි’ ‘පෘතුවි’ ආදී චන්ද්‍රිකා කලාම් මහතාගේ කතෘත්වයෙන් යුත් ඒවාය.
අබ්දුල් කලාම් මහතා ලොව පිළිගත් විද්‍යාඥයෙකි. අවසාන මොහොත දක්වාම විද්‍යාත්මක චින්තනය මගින් ඔප මට්ටම් වූ දරු කැලතක් නිර්මාණය කිරීමට වෙහෙස වෙමින් ඔවුන් ධෛර්යවත් කරමින් කලාපයේ බොහෝ රටවල්වල සැරි සැරුවේය. මීට මසකට පමණ පෙර ශී‍්‍ර ලංකාවටද එතුමන් පැමිණියේ ලංකාවේ තරුණ පරපුර එ් සඳහා යොමු කරවීමේ අධ්‍යාසයෙන් යුතුවය.
           අභ්‍යාවකාශ තාක්ෂණය, මිසයිල තාක්ෂණය, න්‍යෂ්ටික තාක්ෂණය වැනි ඉහළ ගණයේ තාක්ෂණයන් ඉන්දියාව වැනි සාපේක්ෂ වශයෙන් දුගී රටක ප‍්‍රචලිත කිරීම සඳහා එතුමා විශිෂ්ට සේවාවක් කළේය.
නිදහස් ඉන්දියාවේ එකොළොස්වන ජනාධිපතිවරයා ලෙස තෝරා ගත්තේ අබ්දුල් කලාම්ය. ඔහු එකී තනතුරට ලබාදුන් දැවැන්ත ආලෝකය යුග යුග ගණන් ඉන්දියාවේ පවතිනවා නිසැකය. 1978 දී ලංකාවේ ඇතිකළ මගෝඩි ව්‍යවස්ථාව ලාංකීය පුරවැසි සමාජයේ ශක්තියෙන් පරාජය කරමින් 19 වන සංශෝධනය මගින් යම් සංශෝධනයන් ගෙන එන ලදී. එකී ව්‍යවස්ථා සංශෝධන තව අවුරුදු පහකින් කි‍්‍රයාත්මක කෙරෙන විට එකී ජනාධිපති තනතුර බොහෝ දුරට ඉන්දියාවේ ජනාධිපති තනතුරට සමාන වනු ඇත. බොහෝ විට ඉන්දියාවේ නම් මෙකී තනතුර ජාතික සංහිඳියාවේ දැන උගත්කමේ ශ්‍රේෂ්ටත්වයේ මනාවූ සංකේතයන් වූ පුද්ගලයන්ගෙන් පුරවනු ලැබේ. ඒ සඳහා උදාහරණ ලෙස නිදහස් ඉන්දියාවේ පත් වූ ජනාධිපතිවරුන්ගේ මට්ටම් නිරීක්ෂණය කිරීමෙන් අවබෝධ කර ගත හැකිය. මේ ඒ සඳහා දරණ වෑයමකි.
නිදහස් ඉන්දියාවේ පළමුවැනි ජනාධිපතිවරයා රාජේන්ද්‍ර ප‍්‍රසාද් (1884-1963) මහතාය. ඔහු ඉන්දියාවට නිදහස ලබා ගැනීමේ විමුක්ති ව්‍යාපාරයේ මහත්මා ගාන්ධිතුමා සමග උරෙනුර ගැටී කි‍්‍රයා කළ මහාපුරුෂයෙකි.
ඉන්දියාවේ දෙවන ජනාධිපතිවරයා වූයේ ලෝක ප‍්‍රකට බුද්ධිමතෙකු වූ සර්වපල්ලි රාධකි‍්‍රෂ්ණතුමාය. (1888-1975). අප දන්නා තරමින් ඉන්දියාවෙන් බිහි වූ ශ්‍රේෂ්ටයන් සිය දෙනා අතරට පවා ගැනෙන්නෙකි.  ලෝක ප‍්‍රකට දාර්ශනිකයෙකු හා ලේඛකයෙකු වූ රාධකි‍්‍රෂ්ණ මැතිතුමා ආන්ද්‍රා බරණැස් හින්දු විශ්වවිද්‍යාලයේ උපකුලපතිවරයා ද විය.
ඉන්දියාවේ තුන්වන ජනාධිපතිවරයා වූ සකාර් හුසේන් (1897-1969) උපතින් මුස්ලිම් ජාතිකයෙකි. සම්භාවනාවට පත් උගතෙකි. ‘අලියාර් මුස්ලිම් විශ්වවිද්‍යාලයේ උපකුලපතිවරයාය.
ඉන්දියාවේ සිව්වන ජනාධිපතිවරයා. වී.වී. ගිරි මහතාය. (1894-1980) එතුමා ප‍්‍රවීන දේශපාලකයෙක් මෙන්ම උගතෙකි.  මාස දෙකක් වැනි කෙටි කලක් ජනාධිපතිකම් දැරිය. පසුව 1969 අගෝස්තු  සිට 1974 අගෝස්තු දක්වා දෙවන වරට ජනාධිපතිකම දැරීය. කලක් ඔහු ශී‍්‍ර ලංකාවේ තානාපතිවරයා වශයෙන් ද කටයුතු කළේ ය.
වී.වී. ගිරි මහතාගේ පාලන කාල දෙක අතරතුර මුස්ලිම් ජාතික උගතෙකු වූ ද, ඉන්දියාවේ අග‍්‍ර විනිශ්චයකාරයා වූ ද මොහොමඞ් හිදයතුල්ලා (1905-1992) ජනාධිපති පදවියට පත් විය.
වර්ෂ 1974 සිට 1977 දක්වා ජනාධිපති පදවිය දැරුවේ පක්රුදීන් අලි අහමඞ් (1905-1977) මහතාය. ඔහුද පළපුරුදු දේශපාලනඥයකු මෙන්ම රට පිළිගත් උගතෙකි.
රාමසාමි වෙන්කතේෂ් වර්මා (1910-2009) මහතා ඉන්දියාවේ අටවැනි ජනාධිපතිවරයාය. සුදු පාලකයන් විසින් ඉන්දියාවේ නිදහස් සටනේ නායකයකු වූ හෙයින් සිරගෙට යවන ලදි. මුදල්, ආරක්ෂක හා කර්මාන්ත අමාත්‍යවරයෙකු ලෙස මහත් සේවයක් රටට කළ විද්වතෙකි.
ඉන්දියාවේ දහවන ජනාධිපතිවරයා කේ.ආර්. නාරායන් (1920-2005) මහනාය, රාජ්‍ය තාන්ති‍්‍රක ක්ෂේත‍්‍රයේ හසළයකු වූ ඒ මහතා ඉන්දියාව වෙනුවෙන් විදේශ සේවයේ යෙදුනේය. විද්‍යාව සහ නීතිය පිළිබඳ ආචාර්ය උපාධි ලාභියකු වූ නාරායන් මහතා ‘ජවහල්ලාර් නේරු විශ්වවිද්‍යාලයේ’ උපකුලපතිවරයා වශයෙන් ද සේවයකොට ඇත.
නාරායන් මහතාට පසුව ඉන්දියාවේ 11 වන ජනාධිපතිවරයා බවට පත්වූයේ අප කතානායක අබ්දුල් කලාම් මහතාය.
       දැන් ජනාධිපති තනතුර දරන්නේද ඉන්දියාවද ලෝකයමද පිළිගත් විද්වතෙකු වූ ප‍්‍රාණාබ් මුකර්ජිය. ඔහු කලක් ඉන්දියාවේ ආරක්ෂක අමාත්‍ය ධුරයද දැරුවේය.
             මේ ජනාධිපතිවරුන්ගේ උගත්කම් හා විශිෂ්ටත්වයන් සමග අපේ ජනාධිපතිවරුන් පමණක් නොව අගමැතිවරුන් හා පක්ෂ නායකයන් පවා සසඳා බැලීම පාඨකයන්ට බාරය. ළඟ නොබැලූ, ස්වාර්ථය උදෙසා තනතුරු පාවිච්චි නොකළ මේ උතුමෝ ඉක්මගිය හැට හත් වසරක නිදහස් ඉන්දියාව මහ බලවතෙකු බවට පත් කළෝය.
        ‘අප හැම ඉපදී තිබෙන්නේ දිව්‍යමය ගින්නක් සහිතවය. අපගේ ප‍්‍රයත්නය එම ගින්නට තටු ලබා දී එහි සද්භාවයේ දීප්තියෙන් ලෝකය එ්කාලෝක කිරීම විය යුතුය.’ ආචාර්ය අබ්දුල් කලාම් සිය ස්වයං චරිතාපදනාය වූ .Wings of Fire . කෘතියේ පෙරවදනට ලියූ සටහනකි එ්.
           අබ්දුල් කලාම් මහතාගේ ජීවිතයෙන් බිඳකි මේ." ශිෂ්‍යයෙකු වශයෙන් සිටියදීම සිය වෘත්තීය ජීවිතයේ අග්ගිස්ස දුටු ඔහුගේ පළමු සිහිනය වූයේ තමාගේම වූ (ඉන්දියාවේම වූ) ගුවන් යානයක් නිෂ්පාදනය කිරීමය.

          ”අවුල් පකීර් ජයිනුලබ්දීන් අබ්දුල් කලාම් ඉන්දීය ජන ජීවිතයේ හොඳම අංග මැනැවින් සංකේතවත් කරන බව ඔහුගේ සහෝදර පුරුසියන් බොහොමයක් දරන මතය ය. වසර 1931 දී තමිල් නාඩුවේ රාමේස්වරහ් හි ඔරු හිමියෙකුට දාව උපන් ඔහු ආරක්ෂක විද්‍යාඥයෙකු ලෙස කීර්තිමත් වාර්තාවක් තැබූවෙකි. ඉන්දියාවේ ඉහළම පුරවැසි සම්මානය වූ භාරත රත්නයෙන් පිදුම් ලද්දෙකි.  ආරක්ෂක පර්යේෂණ සහ සංවර්ධන වැඩපිළිවෙලෙහි ප‍්‍රධානියා ලෙස ඔහු ප‍්‍රාණය නිරුද්ධ වූසේ පෙනී ගිය පර්යේෂණ ආයතනයන්ට නව පණක් දී එ්වායේ ගතික්වය පුබුදුවා නව්‍යකරණ වෙත එ්වා මෙහෙයැ වී. මේ ආඥාතභාවයේ සිට ජගත් කීර්තිය කරා පිය නැඟු කලාම් ගේ පෞද්ගලික කතාව පමණක් නො වේ. මෙය ඉන්දියාවේ තුඩ තුඩ රැුව් දෙන අග්නි, පෘථිවි, අකාශ්, ති‍්‍රශූල් සහ නාග් මිසයිලයන් ගේ උත්පත්ති සහ ජීවිත කතාව ද වේ. එයින් ඉන්දියාව ජගත් පිළිගැනීමක් සහිත මිසයිල බලවතෙකු බවට නැඟී සිටියාය.
              කලාම් ඉන්දියාවේ තේජස් වී ආයුධ පද්ධති නිපැදවීමෙහි ලා දායක වූයේ දෛනිකව පැය 18 ක් පමණ වැඩ කරමින් තාපස වෘතයක් බඳු දරුණු දින චර්යාවකට බැඳෙමිනි. හේ වීනා ගායනයට ද එ් අතර කාලය සොයා ගත්තේය. ඔහු තම ජයග‍්‍රහණය ගැන නිහතමානීව සඳහන් කරන්නේ සිය ගුරුවරුන් ගේ සහ වැඩිහිටියන්ගේ බලපෑම කෘතවේදීව සිහිපත් කරමිනි. දකුණු ඉන්දියාවේ කුඩා ග‍්‍රාමීය නගරයක ගෙවූ සිය ළමා සහ තරුණ කාලයේ මුහුණ දුන් දුක්කම්කටොළු, අරගල ඔහු විචිත‍්‍ර ව නිරූපණය කරන්නේ ආශ්වාදජනක ගුරු බලපෑම් ද සමග ය. ආචාර්ය වික‍්‍රම් සරභාහි බඳු දාර්ශනික ඉන්දියානු  විද්‍යාඥයන් විසින් පර්යේෂණ මාලා අනුකලනයෙහිලා ඉටු කළ මහඟු සේවාව ඔහු මෙහිලා ගෙනහැර පායි. මෙය තාක්ෂණවේදී ස්වයං පෝෂණය සහ ආරක්ෂක ස්වායත්තතාව දිනා ගනු වස් ඉන්දියාව ගෙන ගිය අරගලයේ වෘත්තාන්තය ද වේ. එය ජාතික සහ අන්තර්ජාතික දේශපාලනයේ මෙන්ම විද්‍යාවෙහි ද කතාව ය.”
   
        මේ සටහන අප උපුටා ගත්තේ අරු්න් තිවාරි සමග එක්ව අබ්දුල් කලාම් ලියූ උසබටි දෙ ත්‍සරු ස්ව චරිතාපදානයේ පසුවදනෙනි. එය සිංහලට නැගූයේ ප‍්‍රවීණ පරිවර්තක ජයතිලකද සිල්වා විසිනි. 

Saturday 25 July 2015

ජාතියේ කඳුළු කථාව


1983 ජූලි 23 වන දින සිට අදට අවුරුදු තිස් දෙකක් ගෙවී ගොසිනි. අවුරුදු තිස් දෙකක් යනු තරුණයෝ මහළු වියටත්, ළදරුවෝ තරුණවියටත් පත්වීමට තරම් සෑහෙන කාලයකි. මේ දීර්ඝ කාලය තුල පොත පතින්ද, ජීවත්වීමෙන් ද ලද හැකි දැනුම අප‍්‍රමාණය. මේ අයුරින් දැනුමෙන් පෝෂණය වීම අප   පරිනත වීම යයි කියමු.
1983 ජූලි 23 වන දින නොහික්මුණු සන්නද්ධ තරුණයන් පිරිසක් කළ නොමනා කි‍්‍රයාවක් දෙතුන් සිය ගුණයකින් වැඩිකොට කටකතා මාර්ගයෙන් දකුණට පැමිණියේය. එවිට දකුණේ දේශපාලන අනුග‍්‍රහය ලත් මැරයෝ, අවශේෂ පටු අවස්ථාවාදී ජනයාද පොළඹවාගෙන දකුණේ දෙමළ ජනයාට එරෙහිව අවි අමෝරා ගත්හ.  එකී තත්වය සමනය කිරීමට එවකට පාලන බලයේ සිටි ජේ.ආර්. ජයවර්ධනට අපමණ හැකියාවක් තිබුණු  නමුත් ඔහු තුන් තිස් පැයක් ගෙවෙන තෙක් එකී නරි රැුලට වීදිවල නිදහසේ සැරි සරන්නට ඉඩ දෙමින් පොලිසිය හා හමුදාව බැරැුක්කවලට සීමා කළේ ය. එහි ප‍්‍රතිඵලය වූයේ  මිල කළ නොහැකි දකුණේ දෙමළ ජනයාගේ දේපළ හා ජීවිත විනාශ වී යාමයි. උදේ හවස බණ කියන, බණ අහන රටක ජනයා මේ සා ම්ලේච්ඡු ආකාරයට හැසිරුණේ කෙසේදැයි සිතා ගැනීම මහත්සේ අසීරු විය. කිසිදු දේශපාලනමය කි‍්‍රයාවකට සම්බන්ද නොවූ, බොරැුල්ලේ හෝ මරදානේ සිය ජීවිකාව කරගනිමින් සිටි කඩල වෙළෙන්දෝ ඒ කඩල ගිනි උදුනටම දා මරා දැමූහ. සපත්තු හදන සපතේරුවෝ, කුඩ හදන ඡුත්තගාහකයෝ වැනි එදිනෙදා වේල ගැට ගසා ගන්නා සමාජයේ අති දිළිඳු කොටස් මහමඟ විලාප නගමින් ම්ලේච්ඡු මරණයට පත්වූහ. මරණයෙන් ගලවාගෙන රැුකවරණ දීමට සමත් උසස් මැද පංතික සිංහල මිතුරෝ ඒ අහිංසකයන්ට නොවූහ. එහෙත් උසස් මධ්‍යම පංතික දෙමළ ව්‍යාපාරිකයන්ට හා වෙනත් සමාජයේ උසස් දෙමළ ප‍්‍රභූ ජනයාට සිය සිංහල ප‍්‍රභූ මිතුරන්ගේ සුවිසල් නිවෙස්වල රැුකවරණ ලැබී නිරුපද්‍රිතව යාපනයට පිටත් කර හැරිණි. වැල්ලවත්ත ආසි‍්‍රත දෙමළ ජනයාට ප‍්‍රහාර එල්ල කිරීමට පැමිණි මැරයන් වැලැක්වීමට දේශපාලකයන් උනන්දු වුවත්, මුඩුක්කු හෝ කොළඹ වතු ආසි‍්‍රත ජනයාට පහර දීම වැලැක්වීමට දේශපාලකයෝ උනන්දු නොවූහ. උදාහරණයක් වශයෙන් එවකට එක්සත් ජාතික පක්ෂ රජයේ ප‍්‍රබල ඇමතිවරයකු වූ ගාමිණී දිසානායක  මහතාගේ නිවසේ දෙමළ බෙදුම්වාදයට කිසියම් ආකාරයකට සම්බන්ධ පෙඩරල් පක්ෂයේ නායක එස්.ජේ.වී. චෙල්වනායගම් මහතාගේ පුත් චන්ද්‍රාසන් රැුකවරණ ලැබූ බව කියැවේ. කුමාර සංගක්කාර සිය සුප‍්‍රකට කෞඩි‍්‍ර දේශනයේදී තම පියා විසින් බොහෝ අනතුරට පත් දෙමළ මිතුරන්ට තම නිවසේ නවාතැන්දුන් අයුරු පවසයි. 1983  කළු ජූලියෙන් වඩා පීඩාවට හා මරණයට පත්වූයේ එවැනි රැුකවරණලාභී දෙමළ ජාතිකයන් නොව එදිනෙදා වේල සවිකරගත් කාගේවත් රැුකවරණයක් නැති අහිංසක දුගී දෙමළ ජනයාය.
                 එක්තරා ආකාරයකට 1983  කළු ජූලිය දෙමළ ජනයාට ආශිර්වාදයක් විය. දෙමළ ජනයාගෙන් සැදුම්ලත් ශී‍්‍ර ලංකාවට මහත්සේ බලපෑම් කළ හැකි ඩයස්පෝරාවක් නිර්මාණය වූයේ එම ඛේදවාචකය නිසාය. 1983  කළු ජූලිය නිසා විපතට පත් දෙමළ ජනයා කොළඹ නගරයේ විවිධ තැන්වල පිහිටි රැුඳවුම් කඳවුරුවල ලූහ. එම එක් කඳවුරක් භාරව සිටි එවකට සමාජ සේවා අමාත්‍යාංශයේ උසස් නිලධාරියෙකු  දැනට ටොරොන්ටෝවේ පදිංචිව සිටී. ඔහු පවසන ආකාරයට කැනේඩියානු රජය එකී අනාථයන් වැඩි පිරිසකට ගුවන් ටිකට්පත් පවා ප‍්‍රදානය කරමින් කැනඩාවට ගෙන්වා ගත්තාය. මේ ආරංචියට විපතට පත් නොවූ ඉහළ පැලැන්තියේ දෙමළ මහත්වරු පවා දවසකට දෙකකට එකී කඳවුරුවලට පැමිණ පදිංචි වී ඒ අනුසාරයෙන් කැනඩාවට පැමිණ තිබේ.
                1983 කළු ජූලිය ආසි‍්‍රත ඛේදවාචකය විපතට පත් දෙමළ ජනයා හා සමස්ත දෙමළ ජනයා විසින් අමතක කරනු ඇතැයි සිතිය නොහැකිය. එමෙන්ම එවන් සිදුවීමක් තමන්ගේ ඇස් මානයේ සිදුවූ බව සිංහලයන් විසින්ද අමතක කළ යුතු නොවේ. දේශපාලකයන්ගේ වරදින් රට සංවර්ධනයෙන් හා වෙනත් අයුරින් ප‍්‍රපාතයට ගොස් ඇතත් අප දෙජාතියම  අයත් වන්නේ ලොව සංවර්ධනය වූ ජාතින් දෙකකටය. ඒ ජාතින් දෙකම වෙන වෙනම වසර දහස් ගණනක් තිස්සේ සංවර්ධනය වූ ජාතිකමය මෙවලම් සමූහයක හිමිකරුවන්ය. ඉන් පළවැන්න එකී ජාතින් දෙක වහරන හා පරිහරණය කරන භාෂා දෙකය. සිංහලය ඉන්දු ආර්ය හා වෙනත් ප‍්‍රකාශන භාෂාවන්ගෙන් මනාව පෝෂණය ව හැදී වැඩුණු පරිපූර්ණ භාෂාවකි. දෙමළ භාෂාවද එසේය. එයද සිංහලය මෙන්ම ඉන්දු ආර්ය හා වෙනත් ප‍්‍රකෘති භාෂාවන්ගේ පෝෂණය ලබමින් වසර දහස් ගණනක් තිස්සේ පෝෂණය වූ පරිපූර්ණ භාෂාවකි.  දෙමළය හා සිංහලය එකිනෙක  අතර පෝෂණය  ලබමින් දියුණු විය. චිරාත් කාලයක් හෘද සංයෝගීව ශී‍්‍ර ලංකාව නම් මනරම් භූමිය ආඩ්‍යත්වයට පත් කිරීමට මේ භාෂා දෙක වහරන ජනයා කැපවූහ. ලංකාවේ ශී‍්‍ර නාමය ඉහළ නැංවීමට මේ දෙජාතියටම අයත් උගත්තු සිය බුද්ධිමය ධනය නොමසුරුව වැය කළහ.
                 1983 කළු ජූලියට වගකිව යුතු පාර්ශ්ව තමන් අතින් සිදු වූ වරදක් බවත් එමගින් පොදු ජාතිකත්වයට බරපතළ හානියක් සිදු වූ බවක් පිළිගන්නට තිස් දෙවසරක් ඉක්ම ගිය අද වුවත් සූදානමක් නොමැත. ප‍්‍රධාන පක්ෂ සියල්ලෝම පාහේ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ 1989 දී සිදු කළ වරදට ස්වයං විවේචනයක් කළ යුතු බව කියති. එහෙත් ජාතියේ ඉරණම වෙනස් කළ ජූලි මහා ඛේදවාචකයේ නිර්මාතෘවරුන් වන ඔවුන්ට එ් ස්වයං විවේචනය වලංගු නැත. නිදහස ලබාගැනීමට ආසන්න කාලයේත්, ඉන්පසුවත් ජාතින් අතර නොහොඳ නෝක්කඩු නොතිබුණාම නොවේ. එහෙත් ඒවා දේශපාලකයන් අතරට බොහෝ දුරට සීමා විය. එහෙත් 1983 දී එය ජනතාව  අතර ගැටුමක් බවට පත්වී අද දක්වා ඇදී යන නොහොඳ නෝක්කාඩුවක් බවට පත් වී ඇත.
 
                     අප මේ ලියන කථාව මේ කියවන ඔබ සමහර විට දැනගෙන සිටියා විය හැකිය. එහෙත් එය මෙසේ නැවත සඳහන් කරමු. 1959 වර්ෂයේදී ලංකාවට පැමිණි සිංගප්පූරුවේ නිර්මාතෘ ලී ක්වාන් යූ අගමැතිතුමා ආපසු සිය රටට ගොස් පැවසුවේ තමා සිංගප්පූරුව ගොඩනගන මාදිලිය සොයා ගත් බවත් එනම්  තමාගේ ඉලක්කය වන්නේ ලංකාවේ මට්ටමට සිංගප්පූරුව ගොඩ නැගිීම  බවත්ය. එහෙත් සිංගප්පූරුවට ශී‍්‍ර ලංකාවේ සංවර්ධන මාදිලිය ගැලපුනේ නැත. හොරකම, ¥ෂණය, දේශපාලන තන්ත‍්‍රයේ ඉහවහා යමින්ද, ජාතින් අතර හා පක්ෂ අතර මාරාන්තික ගැටුම් ඇතිකර ගනිමින් ද ශී‍්‍ර ලංකාව ගමන් කළ අනුවන ගමන නැගී එන ජාතියකට අනුගමනය කිරීමට සුදුසු එකක් නොවන බව ලී ක්වාන් යූ පසුව මැනවින් අවබෝධ කරගත්තේය. එහෙත් ජාතින් අතර ගැටුම් ඇති නොවන සේ තත්වයන් කළමනාකරණය කරගත්, ¥ෂණය හා හොරකමට සහමුලින්ම වැට බැඳි, විනය හා සදාචාරය පාලනයේ විධික‍්‍රමය බවට පත් කළ කොළඹ නගරය තරම් කුඩා වූ මේ හුරතල් දේශය තමන්ගේම මාවතක යමින් ලංකාව මෙන් දහස් ගුණයක සංවර්ධනයක් අත් පත් කර ගත්තේය.
                      1993 දී ලී ක්වාන් යූ මහතා නැවත වරක් සිය මැතිවරණයේදී දේශනයක් කරමින් මෙසේ කියයි. ‘ඔබට ජාතින් අතර ගැටුමින් තොරව හා සමගියෙන් යුතුව මේ අත්පත්කරගත් සංවර්ධන මාවතේ ඉදිරියට යාමට අවශ්‍ය නම් අපගේ ඡුැදචකැ.ි ්ජඑසදබ පක්ෂයට ඡුන්දය දෙන්න. එසේ නැතිව, ජාතින් අතර ගැටුමින් යුතු, සංවර්ධනය ගසා කෑමක් බවට පත් කරගත්, විනයක් නැති, ශී‍්‍ර ලංකාව වැනි රටක් ඔබට අවශ්‍ය නම් උදරනැර.ි පක්ෂයට ඡුන්දය දෙන්න. ු ශී‍්‍ර ලංකාව ජාතින්ගේ ප‍්‍රශ්නය සාමකාමීව විසඳා නොගැනීම පිළිබඳ කාරණය නිසා රට බිඳ වැටී ඇති අයුරු ලී ක්වාන් යූ මහතා ලියූ ඛැැ ණම්බ හැඅල ඵහ කසෙැකදබට ජය්කකැබටැථ ීසබට්චදරු.ි ඊසකසබටම්ක න්‍දමරබැහ කෘතියේ සවිස්තරව ඉදිරිපත් කර ඇත.
බෞද්ධාගම මුල් කර ගත් මහා සංස්කෘතියක් ගොඩ නැගී තිබුණු පුරාණ කාලයේ ජාතිකත්වයට ඉහළින් සිතීමට සිංහලයාටද හැකියාව තිබිණි. ඒ බුද්ධාගමේ අභ්‍යන්තරික ගැඹුර ජනයාගේ හෘද සාක්ෂිය මත තැන්පත්වීම නිසාවෙනි. ලංකාවේ උතුරු නැගෙනහිර කලාපයේ ඇතැම් ප‍්‍රදේශවල ඉතා පැරණි කාලයට අයත් වෙහෙර විහාර හා බෞද්ධ නටබුන් දක්නට ලැබේ. ඒවා විනාශමුඛයට  පත්වෙන්නට පටන් ගත්තේ ඈත කාලයේ විසූ දෙමළ මිනිසුන් අතින් නොව මෑතකදී දේශපාලන අවල කෙලියට ගොදුරු වූ මිනිසුන් අතිනි. අපගේ සංස්කෘතික තොටිල්ල වූ රජරට වැව් අමුණුවල, ගම් නියම්ගම්වල නම් ගම් දෙමළ වූයේ (වෙරුංකුලම, පෙරියන්කුලම, බුලන්කුලම ආදි වශයෙන්* දෙමළ බලපෑම දකුණුකරයට ඇතිවූ නිසාය. අපගේ සිංහල භාෂාවේ ව්‍යාකරණ විවරණය වන සිදත් ස`ගරාවේ මූලාශ‍්‍රය දෙමළ ව්‍යාකරණ විවරණයන් ආශ‍්‍රයෙන් රචනා වවූයේ දෙමළ භික්ෂුවක අතිනි. දෙමළ නම් ගම් අපගේ සිංහල භාෂා ව්‍යවහාරයේ නොමඳව පවති.
උඩරට ගිවිසුම වැනි සිංහල ජාතියට බලපෑ වැදගත් ලියවිල්ල සඳහා අත්සන් කළ නිලමේවරුන් අතරින් ගලගම හා ගලගොඩ දිසාව හැර අන්සියලූම නිලමේවරු අත්සන් කොට ඇත්තේ දෙමළ භාෂාවෙනි. මේ ආකාරයට ප‍්‍රධාන ජාතීන් තුන අතරම අනන්‍ය සබඳතාවන්ගේ ඉතිහාසයක් තිබිණි. බෞද්ධකමේ සාර ධර්ම මත පදනම්ව අනෙක් මත ඉවසූ සිංහලයා සාමයෙන්ද සංහිඳියාවෙන් ද සිටියේය. එහෙත් පසු කාලීනව එ් තත්ත්වය සම්පූර්ණයෙන්ම කණ පිට පෙරලූණි. එ් තත්වය තුළ ප‍්‍රධාන ජාතින් දෙක අතරින්ම සත් ගුණවත් මිනිසුන් වෙනුවට රණකාමියෝ වීරයෝ බවට පත්විය. මෑත කාලින දෙමළ සමාජයට ගෞරවයක් ගෙන දුන් මහාචාර්ය සිවතම්බි හෝ මහාචාර්ය කෛලාසපති වෙනුවට රණකාමිත්වයට  උඩ ගෙඩි දුන් ඇන්ටන් බාලසිංහම් දෙමළ සමාජයේ වීරයන් බවට පත්විය. කලාවට මහඟු සේවයක් කළ මහාචාර්ය සරච්චන්ද්‍රට හෝ මහා ගත්කරු මාටින් වික‍්‍රමසිංහට වඩා වර්ගවාදය දේශනා කළ මහාචාර්යවරු සිංහලයන් අතර වීරයෝ විය. මහා දහම් පහනක් දල්වමින් මිනිසුන් ආලෝකමත් කළ බලංගොඩ ආනන්ද මෛති‍්‍රය මාහිමියන් වෙනුවට, වෛරය දෙසමින් ගිනි අවුලූවන මහනකමත් බණ දහමුත් නැති වෛරී භික්ෂූන් ගරු බුහුමන් ලබති. උතුම් පූජ්‍යපාදයෝ ලෙi නාම ගැන්වෙති.
              1983, අපගේ නූතන ශී‍්‍ර ලාංකික ඉතිහාසයේ වැදගත් සංධිස්ථානයකි. එමගින් විවරවූ ජාතින් අතර පැල්ම නැවත එක් කිරීම අප හැමගේ වගකීමකි. එවැන්නක් යළි ඇති නොවීමට අප සැමදා වග බලා ගත යුතුය.